Weggooien ....

Een kunst op zich en ik ben er geen ster in. Bij aardewerk, porselein of glas moet ik realistisch zijn. Is het te lijmen, doe ik er nog iets mee. Nee, dan weg ermee. Helaas dat stadium bereik ik meestal niet. Alleen wanneer iets in tig scherven ligt is het makkelijk om de restanten weg te gooien maar anders kan ik geduldig aan tafel zitten met een krant, scherven en lijm en dan maar passen en meten. Het resultaat is niet altijd even mooi want ook lijmen is een kunst op zich, daar ben ik inmiddels wel achter.

Het vervelende is dus dat ik in de schuur en op zolder pakketjes, gewikkeld in allerlei soorten papier, heb liggen waarvan de inhoud meestal een verrassing is en op betere tijden wacht.

Behalve dat ík dit doe, deden mijn grootmoeder en moeder precies hetzelfde.
Ik heb dus ook geërfde scherven.
Het pakket in het rode papier is zo'n erfstuk en leverde deze Delfts blauwe schervenverzameling op.

 

 

De fruitschaal is door mijn moeder ooit met bizonkit gelijmd, daardoor zitten er die lelijke bruine vlekken op.
Ik weet nog hoe en wanneer de schaal brak. Ik was een jaar of zes/zeven en liet mijn moeders huishoudportemonnaie (ja ja die had je toen nog) erop vallen, niet de inhoud ;-) maar de metalen knip was de boosdoener. Ik schrok me wild maar mijn moeder zei: "Daar kan jij toch niets aan doen, niet huilen hoor, ik lijm hem wel". Hij heeft nog jaren als fruitschaal gediend.
Ik ga hem weer neerzetten, zonder bruine vlekken!
De zilveren beugel kan er gelukkig af, dan laat ik de schaal in warm water met wasmiddel weken om de oude lijmlaag op te lossen (volgens een tip).
Kan ik weer een uurtje puzzelen!

 
 

Het lampje pfffffff nu even geen beginnen aan, nog maar even terug in het papier. Grappig hé dat kartonnetje dat een druipend kaarsje moet voorstellen?

 
 


Het vaasje is niet mooi gelijmd maar als ik het op een goede manier, gevuld met bloemen neerzet, vallen de barstjes niet meer zo erg op.